Waarom ben ik ontevreden met een leven waar iedereen (redelijk) tevreden mee is?

Het ene moment wil ik het veilige, normale huisje-boompje-beestje leven hier in Nederland, het andere moment zit ik mooie casa’s te bekijken op Idealista.

Al langer sluimert het idee om voor een langere tijd naar het buitenland te gaan. Om daar te wonen en te werken.

Ideeën broeien, de beren op de weg ook. Voors- en tegens wegen we af.

Ik verlang naar een rustig leven. Ruimte om me heen. Ademruimte. Een leven in de zon, een klein huisje met een grote tuin inclusief fruitbomen, vlakbij het water met wat rondscharrelende dieren.

Volgens mij is dat geluk helemaal niet zo ingewikkeld.

Of zit de onrust in mij? Neem ik de onrust gewoon mee naar de nieuwe 'rustige' plek?

In dezelfde week dat ik dit schreef, kochten wij een huis. In Nederland. Over wispelturig gesproken.🤡🤡🤡

Weet je wat het is? Twijfel doet ook stilstaan. Bevriezen. Ik denk dan ook dat antwoorden vaak te vinden zijn in beweging. Zoeken. Verdwalen. Samen uitvinden.

Het buitenlandplan ligt misschien even op de plank. Maar de wenst broeit. In welke vorm dat gegoten gaat worden, ligt nog heerlijk open.

Aan jou die (deels) in het buitenland woont of hier ook over nadenkt: waar begin je als alles nog openligt?